Η ΜΑΜΑ ΔΕ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΤΕ

Η ΜΑΜΑ ΔΕ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΤΕ-

ΕΛ.ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

Εκδ.Το Ροδακιό

σελ.130

Είναι το τριτο βιβλίο της Ελ.Ζαχαριάδου που διαβάζω μετα την "Προίκα της Αμαλίας"(μυθιστόρημα) και τα "Γλυκα του κουταλιού"(διηγήματα)-τα οποία και μου άρεσαν πολύ.

Αυτό είναι μια νουβέλα,και παρ'ότι δεν διαβάζω συνήθως το είδος,το γεγονός οτι γνωρίζω τη συγγραφέα κι ακόμη περισσότερο τους γονείς της,καθώς το πατρικό της είναι απέναντι από το δικό μας στο Αγρίνιο,με έκανε να το διαβάσω...επιπλέον τα 2 προηγούμενα ήταν μια εγγύηση οτι η αναγνωση θα ηταν ευχαριστη.

Το βιβλίο καταπιάνεται μ'ένα σκληρό θέμα,όχι ευχαριστο,από εκείνα που θέλουμε να μη συζητάμε πολύ.

Ο Πέτρος,περνά πολυομυελιτιδα σε πολύ μικρή ηλικία ως συνέπεια της οποίας θα είναι μερική παραλυσία στα κατω και άνω ακρα,κι αυτό βεβαια σημαδεύει τη ζωή του,όσο και την ζωή της οικογένειάς του.Η ιστορία ξεκινά με το θάνατο του πατέρα του,τον οποίο θανατο πασχίζει να κρατήσει μυστικό απ'όλους ο Πέτρος. Με αδιάκοπα flash back,σκιαγραφείται ο χαρακτήρας του,καθώς και του οικογενειακού του περιβάλλοντος,ώσπου να φτάσουμε στο τέλος του βιβλίου οπότε και εξηγείται το πώς και το γιατί του θανάτου του πατέρα.

Με απλό τρόπο γραφης,χωρις μελοδραματισμούς,παρ'όλο που εύκολα θα μπορούσε να τους έχει,η συγγραφέας προσεγγίζει σαν απλός παρατηρητής,τη ζωή των ατόμων με ιδιαιτερότητες.Τα σχόλιά της και οι περιγραφές της,πολλές φορές,κάνουν τον αναγνώστη να σκεφτεί οτι εκεί καθρεφτίζεται κι ο ίδιος αναφορικά με τον τρόπο που στέκεται απέναντι σε έναν άνθρωπο με αυτου του είδους τις ιδιαιτερότητες.Παράλληλα δείχνει την υποκρισία της κοινωνίας μας,η οποία ενώ επιθυμεί να καυχιέται πως σε τίποτα δεν ξεχωρίζει αυτούς τους ανθρώπους από τους υπόλοιπους αρτιμελείς,την ιδια στιγμή κάνει τα πάντα για να δυσκολέψει τη ζωή τους.

Δεν είναι ένα ευχάριστο βιβλίο(αν και διαβαζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον),κι αυτό γιατί στις σελίδες του συναντάς εκείνους που επιθυμείς να προσπερνας με μια ένοχη ματιά όταν διασταυρώνεσαι μαζί τους στο δρόμο...

Δεν έχει να προσφέρει λύσεις.

Αλλά είναι γραμμένο με εξαιρετική ευαισθησία και με μια αμεσότητα που δημιουργεί αυτή τη θαυμαστή ,σε μενα πάντα,γεφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στη συγγραφέα και τον αναγνώστη.

Αξίζει πιστεύω της προσοχής σας και του χρόνου που θα διαθέσετε για να το διαβάσετε.Όταν θα το κλείσετε,θα νιώσετε πως έχετε προσεγγίσει περισσότερο την ψυχούλα εκείνων που ζουν τη λιγότερο φωτεινή πλευρά της ζωής.