ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Δυστυχώς δεν ειναι σαν αυτά που δειχνουν τα ποστ της Μπετυς...
Φτάνοντας στο Καλλίκωμο(δίπλα στην Κρέστενα) είμαστε αντιμετωποι με αυτό που μόνο ακούγαμε...

Τα πάντα φλέγονται στην Ηλεία....η φρίκη του ουρανού είναι μαρτυρία

Τα σύννεφα δεν έφεραν βροχή...μόνο σιωπηλά μαρτυρούν την καταστροφή , πασπαλίζουν τον κόσμο με στάχτη και την καρδιά μας την γεμίζουν με ένα απίστευτο βάρος που δεν λέει να φυγει όλες αυτές τις μέρες....

...Αυτή τη θανατερή μαυρίλα την κουβαλώ μέσα μου εδω και μια βδομάδα...σε κάθε χαμόγελο,σε κάθε αισιόδοξη σκέψη,παραφυλά για να τα ακυρώσει όλα....

...μένει μόνο εκείνος ο απιστευτος πονος πως τα μερη που ήξερα δεν είναι πια ίδια...για όσο ζω τίποτα απ'ότι αγαπούσα και κρατούσα σαν θησαυρό στην καρδιά μου ,τα πανέμορφα πευκόφυτα κομμάτια της Ηλείας, δε θα υπάρχουν εκεί για να ξαναδώ...

...μέρη που αγάπησα σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου,πρωινές διαδρομές που εφεγγαν στη σκοτεινιά της ψυχης μου,ανάσα ζωής κυριολεκτικά,ανάπαυση του μυαλού μέσα σε πονεμένα μονοπάτια και θεία πνοή αισιοδοξίας μέσα στο απίστευτο πράσινο,η φυση μου χαμογελούσε γλυκά και μου 'κλεινε με σιγουριά το μάτι...όλα θα πάνε καλά μου έλεγε ...κι εγώ απογειωνόμουν.... μαζί με τα πουλια στα κλαδια των πευκων πετούσε η ψυχή μου γεμάτη βεβαιότητα...

.....τα πουλιά σωπασαν και η ελπίδα χάθηκε...

.....μαζί κι ένα κομμάτι δικό μου χάθηκε μέσα στις φλόγες...κι αυτόν το χαμό προσπαθώ να ξεπεράσω...τη χαμένη ελπίδα ψάχνω να βρω για να πιστέψω οτι μπορούμε να συνεχίσουμε μετά από αυτό χωρίς να βαδίζουμε ολοταχώς προς τον όλεθρο...

Τώρα ,μόνο τώρα συνειδητοποιώ μέχρι τα μύχια της ψυχής μου,το απόλυτο δέσιμο με τον υπαρχοντα φυσικό κόσμο γυρω μας...αν έχανα ένα αγαπημένο πρόσωπο δεν θα πονούσα λιγότερο...