Οι συνταγές της γιαγιάς μου

Όταν άρχισα να μαγειρεύω, νέα νοικοκυρά, άπειρη και άμαθη, ήθελα να καταπλήξω το σύμπαν με τις μαγειρικές μου ικανότητες. Διάβαζα με πάθος το βιβλίο της Σοφίας Σκούρα, καθηγήτριας Οικοκυρικών στο Αρσάκειο, που μου είχαν χαρίσει στο γάμο, διάβαζα και τις συνταγές της Χρύσας Παραδείση στο μοναδικό αμιγώς γυναικείο περιοδικό της εποχής τη « Γυναίκα και το Σπίτι» και οι συγγενείς και φίλοι ήταν υποχρεωμένοι να δοκιμάσουν και να παινέψουν τα έργα των χειρών μου…Οι μεγαλύτεροι θαυμαστές μου ήταν ο άντρας μου και ο πατέρας μου, οι έπαινοι τους όμως, ως προερχόμενοι από άντρες που δεν καταλάβαιναν και πολύ από γευσιγνωσία δεν μέτραγαν και πολύ. Ατυχώς δεν άκουγα μόνο επαίνους από τους δοκιμαστές μου, υπήρχαν και κριτικές, υπόγειες και τσουχτερές. Η γιαγιά μου, μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα που δεν μασούσε τα λόγια της, με έκανε να βράζω από θυμό όταν με ύφος ελαφρώς ειρωνικό, έτσι μου φαινόταν τουλάχιστον, αποφαινόταν « Πολύ νόστιμο..Μπράβο» και αμέσως μετά με την ίδια ανάσα ρώταγε «Πόσα αυγά είπες ότι έβαλες;» και όταν ομολογούσα, 6 ή και περισσότερα, «Βούτυρο; Ζαμπόν;» μου ξετίναζε τη συνταγή και κουνώντας το κεφάλι κατέφερε το τελικό χτύπημα, λέγοντας με σημασία, «Τα υλικά, βέβαια τα υλικά….το θέμα όμως είναι να κάνεις νόστιμο φαί με λίγα υλικά. Εγώ ποτέ δε βασιζόμουνα στα υλικά και όλοι είχαν να λένε ότι “η Ελένη και πλαναδούρια να μαγειρέψει νόστιμα θα είναι”. Για τους αμύητους τους πληροφορώ ότι πλαναδούρια είναι τα ροκανίδια που πέφτουν όταν ο ξυλουργός πλανίζει τις σανίδες. Εννοείται ότι είχε δίκιο η γιαγιά μου. Τα φαγητά της ακόμα τα θυμάμαι. Δεν έχω φάει ποτέ καλύτερο « καπαμά» ή « λεμονάτο» από της γιαγιάς μου το κορυφαίο της όμως « παραγεμιστά στην κατσαρόλα» ήταν η πεμπτουσία της νοστιμιάς. Ατυχώς τίποτε δεν με έμαθε! ΄Οσο ήμουν ανύπαντρη θεωρούσα τη μαγειρική κατώτερη απασχόληση, η πνευματική τροφή με ενδιέφερε, όταν παντρεύτηκα ήταν αργά, έπεσα στην παγίδα των συνταγών όπως σας ομολόγησα. Το μόνο που θυμάμαι να έμαθα από τη γιαγιά είναι ο πουρές στο ξύλινο γουδί, προίκα της γιαγιάς, η σκορδαλιά επίσης με πατάτα στο ξύλινο γουδί και η μαγιονέζα με το χέρι και το λαδάκι σταγόνα σταγόνα. ΄Εστω κάτι είναι και αυτό. Αργότερα, όταν πια είχε πεθάνει και εγώ είχα βάλει μυαλό προσπάθησα να φέρω πάλι στη μνήμη μου κάποιες εικόνες και κάποιες σπεσιαλιτέ της, δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν φτωχό. Ένα από αυτά τα φαγητά, κουνουπίδι γιαχνί, αρκετά συνηθισμένο πιάτο στην πατρίδα μας, προσπάθησα να μαγειρέψω για χάρη σας, ιδού η συνταγή και το αποτέλεσμα.

Υλικά
1 καλό κουνουπίδι, να είναι άσπρο και τα φύλλα πράσινα και ζωηρά.
2-3 μέτριες πατάτες καθαρισμένες και κομμένες χοντρουλά κομμάτια
2-3 μέτρια κρεμμύδια ψιλοκομμένα ( εγώ τα κόβω στο χέρι, εσείς αν θέλετε βάλτε το Multipractic να κάνει τη δουλειά, χάνει όμως σε γεύση)
1-2 δόντια σκόρδο, επίσης ψιλοκομμένα και χωρίς την πράσινη ουρίτσα,
1 μεγάλη κουταλιά της σούπας ντομάτα πελτέ, αν δεν σας αρέσει βάλτε πουμαρό ή και συνδυασμό των δύο, εξαρτάται πόσο κόκκινο σας αρέσει το φαί σας, μπορείτε να βάλετε και περισσότερο πελτέ.
Λάδι περίπου ½ φλιτζάνι
Αλάτι πιπέρι

Στη κατσαρόλα βάζουμε το λάδι με το κρεμμύδι και το σκόρδο να μαραθούν και να γυαλίσουν , προσθέτουμε τον πελτέ και το κουνουπίδι που το έχουμε πλύνει καλά και χωρίσει σε φουντίτσες. Το γυρίζουμε μια δυο βόλτες προσθέτουμε της πατάτες, αλάτι πιπέρι, λίγο νερό, χαμηλώνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να σιγοψηθεί να δέσει η σάλτσα και αυτό είναι όλο…καλή όρεξη. Τρώγεται και κρύο και του πάει ωραία η φέτα.