ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ

Συνήθως με όλες αυτές τις γιορτές παθαίνω ένα είδος..αλλεργίας,τις αντιπαθώ θα έλεγα,αλλά μιας και βρήκα αυτό το πανέμορφο ποίημα σκέφτηκα τί ωραία που ταιριάζει με την αυριανή μέρα...

Κώστας Βάρναλης - Οι πόνοι της Παναγίας

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο να φωνάξεις.

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή κι' από κακόν καιρό,

από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μαχητές, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι' αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω, την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό,

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι

κ' ύστερ' απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ,

που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι. . .

Κι' αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,

χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου, να μη την πης.

Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές, να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.