από νερό και φως...

Σε μονοπάτια του νερού βρεθήκαμε χτες με το σχολείο.

Σε παλιό νερόμυλο,εκεί που το νερό με τη δύναμή του αλλάζει το καλαμπόκι

και το φτιαχνει  χρυσαφένιο,αγαπημενο,αλευράκι.

Στη νεροτριβή από δίπλα...

 το νερό στροβιλίζεται με ορμή, καθαρίζοντας

... τις  κουβέρτες που φτιάχνουν πολύχρωμες κουρτίνες μέσα στο πρασινο.

Κι αφού είδαμε όλ'αυτά τα τόσο καινούρια,για όλους,ώρα για να βολτάρουμε στο μαγευτικό πράσινο...

...να βουτήξουμε τα χέρια μας στο κρύο νεράκι...

...να ακολουθήσουμε τα φύλλα στο ταξίδι τους...

...να δούμε το παιχνίδι τους στο νερό,λιγο πριν χαθούν...

Και μετά ψάχνοντας εκεί κοντά στις ρίζες των δέντρων,να βρούμε τα στολίδια της φύσης

...κατακόκκινα και λιλά...

Κατεβαίνοντας πιο χαμηλά,όλα έμοιαζαν πράσινα,

μα όχι δίπλα στο ποταμακι...μια ανασα απο το νερό...

ξαπλωμένα ξερά κιτρινοκαφέ φύλλα...κι ένα,μόνο,κοκκινο.

Καθε φορά που σήκωνα τα μάτια μου,περα, στη κουρτίνα που εφτιαχνε το πράσινο μαζί με το φως του ήλιου...

...μου ερχόταν να τραγουδήσω....

...λύκε-λύκε είσαι εδώ....

...παίρνω τα κυκλαμινα και σ'ακολουθώ.....

Στο δρομο του γυρισμού,μια παλιά νεροτριβή με τραβηξε κοντά της,γιατι...

....για εκείνο το σπασμενο τζαμακι στο παραθυρο....αφού είδαμε οτι η πόρτα ήταν κλειδωμένη,

...δεν υπήρχε περιπτωση να το κουνήσω ,αν δεν κοιτούσα πρωτα μέσα απο το σπασμενο παραθυρακι...

Τρέχοντας τώρα για το λεωφορείο,τα παιδια μου είπαν οτι αυτά είναι βατόμουρα

...κι απόρησαν που δεν τα ήξερα....ελα ντε...κι εγώ το ίδιο...

Κι αφου τα καταφέραμε και μπηκαμε στο λεωφορείο, φτασαμε στην Αλθαία με τη θέα...και κατω απο την τεράστια κόκκινη ομπρέλα τεντωθήκαμε...

...στο γαλάζιο της λίμνης χαθήκαμε...

...τα δεντρακια που έπαιζαν με τις λάμπες χαζέψαμε...

...κι ύστερα με το λουλουδένιο ποδήλατο...

...εγώ...

...πεταξα...

(οκ...ακόμη ονειρεύομαι!)