Τα περσυνά «sweet movies» μου

Επανέρχομαι στο σινεμά. Κοιτάζοντας τώρα από κάποια χρονική απόσταση τις περσυνές ταινίες. Η αξιολόγηση μου εμπεριέχει το υποκειμενικό και μόνο στοιχείο. Μη σας παραμυθιάζουν οι ειδικοί και οι αυθεντίες με αναλύσεις! Μια ταινία σε άγγιξε ή δεν σε άγγιξε. Βγήκες με ένα αίσθημα ψυχικής πληρότητας από την αίθουσα ή δεν βγήκες. Τη σκέφτηκες ή δεν τη σκέφτηκες και την επόμενη μέρα. Απλά πράγματα.Πρώτο λοιπόν που μου έρχεται στη μνήμη τώρα είναι το «Προσοχή Πόθος!» του Άνγκ Λι. Ένα δύσκολο θέμα: η παράφορη σχέση μιας φοιτήτριας της αντίστασης με τον αξιωματικό κατακτητή, που ο σκηνοθέτης το διεκπεραιώνει με αριστουργηματικό τρόπο μέσα σε μια θαυμάσια ατμόσφαιρα εποχής. Θυμάμαι και το «4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 μέρες» του Κριστιάν Μουνγκίου. Ένα έργο γροθιά στο στομάχι! Η ανατριχιαστική έκτρωση με τα παρελκόμενα, μιας κοπέλας στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Και με πόσο απλό και λιτό τρόπο χειρίζεται ο σκηνοθέτης το θέμα! Είμαι άντρας και συγκλονίστηκα. Σκέφτομαι τις γυναίκες και τις νέες κοπέλες που έτυχε να το δουν! Η «Άκρη του Ουρανού» του Φατίχ Ακίμ υπερπήδησε με αριστοτεχνικό τρόπο εθνικά σύνορα και φυλές, χαρίζοντας μας τρυφερότητα και αγάπη. Η σκηνή του θρήνου της Χάνα Σιγκούλα, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, για τη χαμένη της κόρη, νομίζω ότι περνάει στο Πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου. Άσε εκείνο το «Ταξίδι στην Άγρια Φύση» του Σον Πεν. Με εκείνη την πραγματική ιστορία ενός νεαρού που εγκαταλείπει όλα του τα υπάρχοντα και πάει να ζήσει στην Αλάσκα συναντώντας στη διαδρομή του την αγάπη, την άδολη και ανθρώπινη αγάπη με κορυφαία στιγμή: τη σκηνή με τον μοναχικό γέροντα.

Άφησα τελευταία την ταινία του Ρόϊ Άντερσον : «Εσείς οι ζωντανοί!», από την οποία είναι και η φωτογραφία στην κορυφή του κειμένου. Ο τίτλος, όπως γράφει στην αρχή, είναι από ένα συγκλονιστικό ποίημα του Γκαίτε που εγώ αγνοούσα: Χαρείτε εσείς οι ζωντανοί / πριν το κρύο κύμα της Λήθης / γλείψει το πόδι σας. Πρόκειται για ένα εικαστικό αριστούργημα. Κάθε σκηνή και ζωγραφικός πίνακας. Πριν από 6 χρόνια ο σουηδός αυτός μας είχε ξαναδώσει τα «Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο». Είναι ένα κινηματογραφικό στυλ που δεν μοιάζει με κανένα άλλο!

Αυτά είναι τα έργα που εγώ ξεχώρισα από όσα είδα. Θα χαιρόμουν τα σχόλια σας όχι μόνο για αυτά αλλά και για άλλα που σας συγκίνησαν.