« Ραντεβού τον Σεπτέμβριο »

(φωτο του Φώτη)

« Ραντεβού τον Σεπτέμβριο »

Η φράση αυτή παλαιότερα οριοθετούσε τις κινηματογραφικές σαιζόν.
Γραφόταν με καλλιγραφικά γράμματα σε ένα στενόμακρο πανί που έμπαινε πάνω από τις εισόδους των κινηματογράφων γύρω στα τέλη Μάη και έμενε εκεί μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Στο ενδιάμεσο δούλευαν τα θερινά με επαναλήψεις. Έπαιζαν έργα του χειμώνα αλλά και επιτυχίες παλαιότερων χρόνων. «Χιροσίμα αγάπη μου», «Ο κλέφτης των ποδηλάτων», «Λα στράντα», «Όσο υπάρχουν άνθρωποι», ήταν κάποιες από τις ταινίες που παίζονταν κάθε καλοκαίρι. Με σπιθουράκια και γρατζουνιές και με φθαρμένες κόπιες παιζόντουσαν αλλά οι θεατές έδειχναν κατανόηση. Άλλωστε το εισιτήριο ήταν πολύ φτηνό σε σχέση με τους χειμωνιάτικους, σχεδόν το μισό.
Τώρα οι κινηματογραφικές σαιζόν ισοπεδώθηκαν μέσα από έναν αέναο κύκλο πρώτων προβολών όχι μόνο στις αίθουσες με τον κλιματισμό αλλά και στα θερινά που τώρα είναι πανάκριβα.
Προχτές στους Αμπελοκήπους με 8 Ευρώ εισιτήριο ακούγαμε το καζανάκι από διαμέρισμα της διπλανής πολυκατοικίας και την ημερήσια σύνοψη των αγωνισμάτων του Πεκίνου, από κάποια τηλεόραση ενός άλλου.
Άσε τις μάσες που πέφτουν.
Τώρα έχουν προστεθεί και σάντουιτς και σουβλάκια ακόμη και μπιφτέκια. Δυό διπλανοί μας συνθεατές, ένας άντρας και μια γυναίκα, δεν έπαψαν να μασάνε ούτε ένα λεπτό. Είναι κάποιοι ευτραφείς συμπολίτες μας, βλέπεις, που πρέπει να πέφτουν σε αμηχανία ή και κατάθλιψη όταν σταματούν να δουλεύουν οι σιαγώνες τους. Ενώ κάποιοι άλλοι δεν χορταίνουν το κάπνισμα! Τρεις νεαροί μπροστά μας άναβαν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Μόνο δυο κοπέλες δίπλα μας είχαν κάποια κενά γιατί φουμάριζαν στριφτό και η διαδικασία αυτή τους έπαιρνε κάποιο χρόνο.Δυο άλλες κοπέλες πίσω μας δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους. Μιλούσαν ακατάπαυτα πολλές φορές ταυτόχρονα. Έλεγαν για κάποιον που δεν τηλεφώνησε παρ’ ότι ξέρανε ότι είχε γυρίσει από τις διακοπές του. Έλεγαν για κάποιαν άλλη. Έλεγαν ….έλεγαν, πολλά και διάφορα που ξέφυγαν της προσοχής μας γιατί έπρεπε να παρακολουθήσουμε, βλέπεις, και το έργο! Οι κοπέλες αυτές πρέπει να ανήκουν σε μια ιδιαίτερη και πολυάριθμη κατηγορία ανθρώπων που αρέσκονται να κουβεντιάζουν μπροστά στην μεγάλη οθόνη. Και έχω συναντήσει πάμπολλους τέτοιους στη μακρά σινεφίλ διαδρομή μου. Κάποιοι ανεξήγητοι βαθύτεροι λόγοι σε συνδυασμό με την εναλλαγή των εικόνων, διεγείρουν φαίνεται τον ομιλητικό τους οίστρο με τέτοια ένταση, όπως σε κάποιους άλλους άλλα πράγματα, διεγείρουν τη γενετήσια ορμή.Αλλά το κερασάκι ήτανε στο τέλος όταν μας έβγαλαν από αλλού, όχι από εκεί που μπήκαμε. Γυρίσαμε κάτι στριφογυριστές σκάλες στρίψαμε από ‘δω στρίψαμε από ΄κει και αντί για την κατάφωτη λεωφόρο από όπου μπήκαμε, βρεθήκαμε σε ένα θεοσκότεινο στενό όπου τρομάξαμε να προσανατολιστούμε. Αυτό το φρούτο είναι καινούργιο και μου θυμίζει τις παλιές, παράνομες, χαρτοπαικτικές λέσχες με τις κρυφές εξόδους από όπου φυγάδευαν τους πελάτες τους στις εφορμήσεις της αστυνομίας.
Ξέφυγα όμως.
Τον απολογισμό, με κάποια αξιολόγηση, της περασμένης κινηματογραφικής σαιζόν -όπως ορίζεται με το παλαιό σύστημα- ήθελα να κάνω και έπεσα σε άλλα χωράφια.
Θα επανέλθω.