Το Αστέρι της Θάλασσας...κι ενα μπλογκοπαιχνιδο

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ-

Τζόζεφ Ο'Κόνορ

Εκδ.Ψυχογιός

σελ.513

Τον χειμώνα του 1847,την εποχή του μεγάλου Λιμού στην Ιρλανδία,όπου χιλιάδες άθρωποι πεθαναν,ένα καράβι ξεκινά από το Δουβλίνο για να φτάσει στη Ν.Υόρκη.

Μαζί του ταξιδεύουν απόλυτα εξαθλιωμένοι άνθρωποι,οι πιο πολλοί στο κατώφλι του θανάτου,μα και ξεπεσμενοι Άγγλοι αριστοκράτες με τις οικογένειες τους,θύματα κι αυτοί του Λιμού,όλοι αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.Ο καθένας κουβαλά τη δική του θλιβερή ιστορία,με κάμποσα μυστικά,κατά περιπτώσεις...

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού,στις 26 μέρες που μεσολαβούν ώσπου να πιάσει το τελικό λιμάνι προορισμού του το καράβι(που το όνομα του είναι ο τίτλος του βιβλιου),θα μάθουμε κάτι απόλ'αυτά,νοεροί ταξιδιώτες εμείς-ευτυχώς ομολόγησα καθως το διαβαζα-μακριά από τη ζοφερή ατμόσφαιρα που πολύ ζωντανά αποτυπώνεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου.

Αν και όχι ευχάριστα,καθώς καταλαβαίνετε,τα όσα λέγονται εκεί μέσα,το διάβασμά του ομως με συνεπήρε,αγάπησα πολύ αυτό το καράβι,παρ'όλο που κάθε άλλο ως γοητευτικό περιγράφεται.Ιδιαίτερα ωραία γραμμένα είναι τα κεφάλαια που αφορούν το ημερολόγιο του καπετάνιου,ενώ κάποια άλλα είναι πολύ συγκινητικά.

Σχετικά με τον Μεγάλο Λιμό,δίνονται πολλά στοιχεία,αφού ειναι και ο βασικός άξονας της ιστορίας.Είναι ένα μυθιστόρημα όπου πλανάται μια απόλυτα γοητευτική εικόνα της Ιρλανδίας και των ανθρώπων της,παρ'όλη τη φρίκη της ζωής εκεί,τότε.Εξιστορούναται από τη μια,ο αδιάκοπος αγώνας επιβίωσης των Ιρλανδών και από την άλλη η σκανδαλώδης αδιαφορία,συνώνυμη της απανθρωπιάς,της αγγλικής αριστοκρατίας,η οποία όριζε κάθε σπιθαμή της Ιρλανδικής γης(διαχωρίζοντας όμως αυτή από τον φτωχό αγγλικό λαό,ο οποίος δεν είχε καν δικαίωμα ψήφου...).

Είναι ένα παραμύθι,που δείχνει οτι τίποτα δεν είναι παραμυθένιο στη ζωή,κι αν σήμερα η Ιρλανδία δεν πεινά και δε ζει στην εξαθλίωση,δε μπόρεσα να μη σκεφτώ,οτι κάπου αλλού,σε κάποια άλλα σημεία του πλανήτη, ακόμη σήμερα,συνάνθρωποι βασανίζονται το ίδιο φρικτά απο τις ίδιες αιτίες,κι ας μην λέγεται αγγλική αριστοκρατία πλέον ο δυνάστης τους....

...κι εμείς τι κάνουμε;....

και μ'αυτη τη σκεψη έκλεισα το βιβλίο...

κι ένα παιχνίδι τώρα στο οποίο μας προσκαλεσε η Mrs.Smith και τα Δειπνοσοφίσματα

Το παιχνίδι έχει τους παρακάτω όρους:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.

4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Εγώ τώρα θ'αλλαξω λίγο τους κανόνες και δεν θα παω στην 123 σελ. γιατι δεν εχει κανενα νοημα εκει το κειμενο σε καποιον που δε διαβαζει το παραπάνω βιβλίο ,αλλά θα πάω περίπου 10 σελίδες πιο κάτω,στις σκέψεις ενος βασικού ήρωα του μυθιστορήματος:

"...Να μη νοιώσεις τη χαρά να κρατήσεις το παιδί σου στα χέρια σου,να πεις στη γυναίκα σου οτι είναι όμορφη,πως τα μαλλιά της λάμπουν ή πως τα ματια της αστράφτουν,να μαλώσεις με την κυρά σου μόνο και μόνο για να την ξαναγαπήσεις.Να την κρατάς στην αγκαλιά σου και να ξέρεις οτι είναι η λατρευτή σου κι εσύ ο λατρευτός της.Ο Πίος Μάλβει ήταν ακόμη πολύ νέος και δεν τα ειχε ζήσει ολ'αυτά,ωστόσο, τα έβλεπε γύρω του,είχε μεγαλώσει με δυο γονείς που τον ζέσταιναν με τη λατρεία τους κι η αγωνία οτι πιθανόν ο ίδιος δε θα κατάφερνε να ζήσει έτσι τον έριχνε σε φοβερά ερέβη...."

Δεν προσκαλώ κάποιους συγκεκριμένα,αλλά όποιος έχει να μοιραστεί κάτι όμορφο απο βιβλίο που διαβάζει ας παιξει...