ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Εκδ.Ψυχογιός

σελ.600

Η ιστορία ξεκινά ζωγραφίζοντας μπροστά μου μια εικόνα γαλήνης...ένα πέτρινο σπίτι δίπλα σ'ένα φιδογυριστό ασημένιο ποτάμι κι από πάνω ο Όλυμπος να ορθώνεται καταπράσινος και επιβλητικός...ωραία σκέφτομαι....είναι ένα καυτό μεσημέρι του Ιουλίου στο Αγρίνιο,αλλά έγώ,με τη σκέψη μου, βρίσκομαι ήδη κάπου ψηλά και δροσίζομαι...

Έτσι λοιπόν δίπλα στο ποτάμι,μεγαλώνουν 5 όμορφα κορίτσια με τη μητέρα τους,τη δυναμική Θεοδώρα,που ποτέ δεν άκουσε τη φωνή της λογικής,μικροπαντρεύτηκε τον έρωτα της ζωής της και ευτύχησε,ωσπου αναπάντεχα εκείνη χάνει τον αγαπημένο της σύντροφο και τα κορίτσια τον πατέρα τους...

Η Θεοδώρα είναι ριζωμένη στον τόπο της,δεν γνωρίζει,ούτε θέλει να ξέρει τί βρίσκεται πέρα από το βουνό,αλλά αντίθετα τα κορίτσια της μεγαλώνουν με μόνη επιθυμία να αφήσουν το σπίτι πλάι στο ποτάμι και ν'ανοίξουν φτερά για τις μεγάλες πολιτείες.Η μάνα τους απομένει να τις αποχαιρετά μία μία,μέσα από τη σκόνη που αφήνουν τα αμάξια που τις παίρνουν μακριά... η Ιουλία πρώτη,που ακολουθεί την καρδιά της,παντρεύεται έναν αρχιτέκτονα και φεύγει για τη Θεσ/νίκη,η Μελισσάνθη,που διψά για πλούτη και λούσα,παντρεύεται έναν καπνέμπορο και φτάνει στην Αθήνα,η Ασπασία,το αηδόνι της οικογένειας,ακολουθεί κι αυτή το παράδειγμα των αδελφών της και φεύγει για τη Λάρισα κι από κει στην Καλαμάτα...η Μάγδα,η πιο μικρή απ'όλες, που ενδιαφέρεται να σπουδάσει και φεύγει για μια άλλη ήπειρο....και τελευταία η Πολυξένη,για την οποία η μάνα της δεν έχει καν την ευκαιρία να δει τη σκόνη του αμαξιού που την παίρνει μακριά,μιας και το σκάει ακολουθώντας το όνειρό της....

Ευχή-αποχειρετισμός της μανάς σε όλες...[Κι αν οι πειρασμοί είναι δυνατοί,να θυμάσαι πάντα οτι εδώ,σ'αυτή τη γωνιά της γης,υπάρχει το ποτάμι!Έλα πάλι πίσω και βούτα σ'αυτό να εξαγνιστείς!]

Όλ'αυτά στο πρώτο κεφάλαιο.Από κει και πέρα,κάθε κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στη ζωή που ζει η καθεμιά τους και για τίτλο φέρει το όνομά τους.

Πρώτη η Μελισσάνθη η μεγαλύτερη,την οποία η πλουσια σε πάσης φύσεως απολαύσεις ζωή της,την παρασύρει τόσο,στην αρχή,που ούτε θέλει να θυμάται το πατρικό της,όμως μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα και τραγικά συμβάντα,ακολουθεί τη συμβουλή ης μάνας της και ετοιμάζεται να επιστρέψει πάλι στο σπίτι δίπλα στο ποτάμι για να γιατρέψει τις πληγές της.

Μετά η Ιουλία,η οποία ευτυχεί να γνωρίσει τον έρωτα που ονειρευόταν,δυστυχεί όμως με μια ραδιούργα πεθερά και η ζωή την παρασύρει σε μιαν άλλη ήπειρο,αλλά και γι'αυτή η επιστροφή στο πατρικό της μοιάζει επιτακτική και αναπόφευκτη.

Τρίτη στη σειρά η Ασπασία.Το πάθος της για το τραγούδι,σε συνδυασμό με το ανήσυχο πνεύμα της,την οδηγούν σε ολέθρια λάθη,και,ενώ μοιάζει να τα έχει όλα,η ευτυχία ξεγλυστρά από τα χέρια της...το τίμημα τραγικό και γι'αυτήν...για να μαζέψει τα κομμάτια της αποφασίζει να γυρίσει στο πατρικό της.

Η Πολυξένη,εντελώς παραδομένη στην επιθυμία της για πλούτο και δόξα,καταφέρνει να γίνει μια διάσημη ηθοποιός,ζώντας ωστόσο αποστασιοποιημένη από κάθε συναίσθημα.Όταν κάποτε οι πάγοι της καρδιάς της θα λιώσουν,θα κινδυνεύσει να πνιγεί από την πλημμύρα των συναισθημάτων που βιώνει...όμως η εικόνα του πατρικού της οδηγει τα βήματά της....

Κι η Μαγδαληνή,που φτάνει ως το Σικάγο

για να σπουδάσει,αλλά γνωρίζει τελικά τον απόλυτο έρωτα,μπλεγμένο στα γρανάζια της μαφίας....omerta...ο όρκος της σιωπής την οδηγεί τσακισμένη πίσω κι αυτην.

Το τελευταιο κεφάλαιο είναι ο γυρισμός και εξιστορεί,αυτό που εγώ τόσο προσδοκούσα,τελειώνοντας κάθε κεφάλαιο του βιβλίου...τη στιγμή,που όλες οι γυναίκες της οικογένειας θα ξανασυναντηθούν στο σπίτι δίπλα στο ποτάμι.

Είναι το πιο συγκινητικό κεφάλαιο του βιβλίου.

Παρά το ότι οι ιστορίες των αδελφών δεν είναι χαρούμενες,(κι εγώ ομολογώ οτι ένα κατάλοιπο από...αρλεκιν το έχω...τρελλαίνομαι για χάπυ εντ...),τελειώνοντας το βιβλίο δεν έχεις βαριά καρδιά,αντιθετα νοιώθεις οτι γαλήνεψες κι εσύ,μετά από τόσες περιπέτειες,φτάνοντας στο σπίτι δίπλα στο ποτάμι,όπως οι γυναίκες της ιστορίας.

Αυτό που ξεχώρισα και αγάπησα τόσο στο βιβλίο,είναι ποσο αρτια παρουσιάζεται καθε ηρωίδα,τόσο διαφορετική από τις άλλες,πώς η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει 5 διαφορετικούς χαρακτήρες γυναικών, οι οποίες παρότι οι περισσότερες με πολλά ελαττώματα, ούτε στιγμή δεν μπόρεσαν να με κάνουν να τις αντιπαθίσω(πράγμα που ομολογώ δεν κατάφερα με τη Θεανώ του προηγούμενου βιβλίου της..).... Λυπήθηκα τη Μελισσάνθη και την Πολυξένη,πόνεσα για την Ασπασία και αγάπησα πολύ την Ιουλία και τη Μαγδαληνή

Και παρ'οτι διαβάζεται με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον όπως η Θεανώ,όπως καταλάβατε το αγάπησα πολύ περισσότερο...ίσως γιατί η Θεανώ έως τέλους δεν κατάφερε να με πείσει να αποδεχτώ ό,τι έκανε...

Εν αναμονή του επόμενου βιβλίου της κας Μαντά σκοπεύω συντομα να διαβάσω και το Βαλς με τους 12 θεούς , για το οποίο έχω τόσα ακούσει...:)