Λίγη δροσιά βρε παιδιά!

(το Μαυρόρεμα στην Πάρνηθα, ελπίζω να σώθηκε ...)
Φίλοι μου, συγχωρείστε μου την αδυναμία στη φύση. Μου συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα, όταν πιάνουν οι ζέστες, αντί να αποζητώ παραλία, θέλω να πάρω τα βουνά, ίσως μου ταιριάζει καλύτερα το δάσος...ήμουν κι από μικρή περίεργη, σήκωνα πέτρες, έσκαβα τρύπες κι ήθελα να μάθω γιατί...

Το δάσος... με τα όμορφα πλάσματά του όπως αυτή η λευκή πεταλούδα, σωστή μοντέλα!...

κι οι αδυναμίες μου τα αγριολούλουδα όπως οι αγριοβιολέτες που μοσχομυρίζουν, τόσοι θησαυροί, κι υπάρχουν και κοινωνικές σχέσεις ανάμεσά τους...για σκεφτείτε...υπάρχει και η φυτοκοινωνιολογία που μελετά λέει τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των φυτών! Πόση φιλοσοφία ζωής είναι ικανό να μας διδάξει το φυσικό περιβάλλον μας...αν μόνο πάρουμε μια ανάσα...ξεχάσουμε το επίκεντρο της προσοχής μας(εμάς!) και επικεντρώσουμε στον περιβάλλοντα χώρο...ποιές υπάρξεις μας περιτριγυρίζουν, τι ιδιότητες έχουν και γιατί άραγε βρίσκονται εκεί...ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να μάθουμε, τουλάχιστον απολαμβάνουμε όποτε ευκαιρούμε την παρουσία τους! Μήπως έτσι δεν γίνεται και μεταξύ μας στο blog! Καλή σας μέρα!