Το παιδί της αγάπης....

...δια χειρός...

 Μαρίας Τζιρίτα

εκδ. Ψυχογιός-

σελ.370

Την γλυκύτατη Μαρία Τζιρίτα γνώρισα,πρώτα,ως μπλόγκερ και κατόπιν ως συγγραφέα.

Παρ'όλο που έχει ήδη κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο της,με τον τίτλο "Μάτια μου",εγώ θα σας μιλησω για το πρώτο της,που διαβασα -επιτελους!-λίγο μετα τα Χριστουγεννα.

Δεδομενου οτι είναι πολυδιαβασμενο η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή νομίζω.

Βασίζεται στην αληθινη ιστορία του Στέλιου,ο οποιος ,απο τη μερα που γεννιέται,μεταφέρεται σ'ένα ίδρυμα βρεφών κι εκει περνά,τελικά, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του,με ενδιαμεσα διαστήματα σε αναδοχες οικογένειες.

Μια εργάσιμη μέρα,Παρασκευή ήταν,την ώρα του σχολικού διαλείμματος,ξεκίνησα  την αναγνωση του βιβλίου,μα σύντομα(και με πολύ προσπάθεια),αποφάσισα να το αφήσω στην άκρη,γιατί:

πρωτον,τα πιτσιρίκια μου σύντομα θα αρχιζαν να με ρωτούν γιατί κλαίω..και..

δεύτερον,υπήρχε ο κίνδυνος να "κολλήσω " εκεί και να παρατήσω την ταξη στην τύχη της!

Περιττό να πω πως το Σ/Κ που ακολουθησε,η κύρια έγνοια μου ήταν πότε θα καθήσω να διαβασω το υπόλοιπο βιβλίο-και βεβαίως το έκανα(ρίχνοντας-ελευθερα!-ποταμους δακρυων...)

Ακόμη και τώρα,που έχει περάσει αρκετός καιρός,η ιστορία του Στέλιου συνεχίζει να βρίσκεται στη σκέψη μου.

Αυτό,είναι ένα απο τα βιβλία,που ακόμη κι όταν τελειώσουν,δε μπορείς να τα ξεχάσεις...

Η γραφη της Μαριας Τζιρίτα ξεχειλίζει συναισθήματα,όχι,όμως,με δόσεις υπερβολής,αντίθετα προκυπτουν τόσο φυσικά,που γίνονται ένα με αυτά που έχει στην καρδια του ο αναγνωστης.

Υπαρχουν περιπτώσεις που ο συγγραφέας με έχει καταπλήξει με τον τρόπο που γραφει.

Στο "Παιδί της Αγαπης",είναι,αντίθετα,η περίπτωση όπου ένοιωσα, πως, μια τόσο ευγενική,γλυκιά,καλοπροαίρετη και γενναιόδωρη σε συναισθηματα παρουσία στη μπλογκογειτονια,μόνο ένα τόσο πλούσιο,γεματο εικόνες αγάπης,βιβλίο θα μπορούσε να γράψει...

Γλυκιά μου Μαρία,ανυπομονώ για το επόμενο!...