Αηδονόπιτα..με γεύση ονείρων...

Η αηδονόπιτα-

Ισίδωρος Ζουργός

εκδ.Πατάκη

σελ.590

Εψαχνα να βρω ένα σχετικό ποστ με τη σημερινη μερα...σκεφτηκα να σας δείξω μερικες φωτογραφίες απο τον Κηπο των Ηρωων στο Μεσολόγγι,μα μετά μου ήρθε στο νου  "η αηδονόπιτα",κι αυτο το βιβλίο, νομίζω είναι από τα πιο ταιριαστά, για  σημερα...

[...Πολλες φορές αναρωτιέμαι τι σόι δημοκρατία είναι αυτή,Ελίζαμπεθ.Φαντάσου ένα κτήριο με πέντε οροφους,όπου όλοι θέλουμε να φτάσουμε ψηλά.Εσύ ξεκινάς απο τον τέταρτο όροφο και ανεβαινεις αργά και καμαρωτά με το παρασόλι στο ένα χέρι και στο άλλο μια βεντάλια,εγώ ανεβαίνω τρεχοντας ξέφρενα από το υπόγειο.Πόσο αντέχουν τα πνευμόνια ένος ανθρώπου;Ποιός είναι ο αθλοθέτης,τι σόι αγώνας είναι αυτός και τι σόι δημοκρατία,όταν μάλιστα έχει τους νέγρους αλυσοδεμένους στο ίδιο υπόγειο απ'όπου ξεκίνησα κι εγώ; (σελ.32)...]-ένα απο τα πιο αγαπημενα μου σημεία στην "αηδονόπιτα".

Πριν απο την "αηδονόπιτα",ο Ζουργός έγραψε την "σκια της πεταλούδας",κι αυτο ειναι ένα απο τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια.(διαβάστε και εδώ στο μπλογκ της elie σχετικά)

Την "αηδονόπιτα" την αγόρασα μόνο και μόνο επειδή ήταν δικό του βιβλίο-απολαμβάνω τον τρόπο που γράφει-παρ'όλο που η υποθεση του βιβλίου,όπως περιγράφεται στο οπισθόφυλλο,δεν είναι ακριβώς αυτο που θα με παρακινούσε να το αγοράσω...μεγα λάθος μου-ευτυχώς!-το βιβλίο ειναι υπεροχο,αν όχι καλύτερο και απο το προηγούμενο...

Με λίγα λόγια,ένας φιλέλληνας,ο Γκαμπριελ,απο την Βοστόνη,απελπισμένος από την ατυχη κατάληξη του έρωτά του,διασχίζει τον ωκεανό και έρχεται στην Ελλάδα του 1821,ωθούμενος επιπλέον από την ιδιαίτερη αγαπη του για την ελληνική ιστορία και την πίστη του στον αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία.Απο την Βοστόνη στη Μασσαλία κι απο κει στη Μαλτα,στη Νάξο,στη Θεσ/νίκη και κυρίως στα ψηλα της Ρούμελης μα και στο έγκλειστο Μεσολόγγι...όλη  αυτη η πορεία, που θα διανύσει ,θα τον σημαδέψει με πολλούς τρόπους,μα κυρίως με τον έρωτα που θα νοιώσει να μπαίνει καταλυτικά στη ζωή του και να  αλλάζει ό,τι πίστευε έως τότε γι'αυτόν...

Ο Ισ.Ζουργός έχει ένα μοναδικό τρόπο να γράφει μετατρέποντας τις λέξεις σε χαδια,ακόμη κι εκει που θα έπρεπε να πονουν...Τα βιβλία του είναι το σημείο όπου πεζός λόγος και ποιηση συναντιούνται,δημιουργώντας μοναδικά συναισθήματα ευφορίας στην ψυχή του αναγνωστη-χωρίς όμως αυτο να γίνεται σε βάρος της πλοκής του βιβλίου,το οποίο ειναι συναρπαστικό.

[....Την κοίταξε ετσι όπως έστεκε δίπλα στη φωτιά,τα λυτά μαύρα μαλλιά της γυαλιζαν σαν τη ράχη χελιδονιών,τα μάτια της μπλε λίμνες.Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πως μαζί της θα μπορούσε να περάσει άλλους δέκα ωκεανούς...(σ.513)

....Βαδισαν μέσα στα λιβάδια για αρκετη ώρα όσο είχε ακόμη φως.Ύστερα έστρωσαν καταγής πάνω σε ρίγανη και παπαρούνες....Ήταν η σειρα του να πει παραμύθια,μερικές φορές αυτο του ήταν πιο δύσκολο απ'το να είναι πίσω από την ντάπια και να πυροβολεί μερόνυχτα με βροχή.Ευτυχώς ήταν τ' άστρα που τον βοήθησαν.Είπε ένα παραμύθι για ένα ορφανό αγόρι,που η μανα του πέθανε σ'ενα πολύβουο λιμάνι και το μεγάλωσαν ξένα χέρια.Για ένα αγόρι που όταν μεγάλωσε ταξίδευε από άστρο σε άστρο για να βρει έναν καλύτερο  κόσμο,που τελικά σκαρφάλωσε σ'έναν τόπο μαγικό και βρήκε ένα διαμάντι μεγάλο σαν μάτι αλόγου και λαμπερό σαν τα σωθικά της φωτιάς.

Ειχαν κλείσει τα μάτια τους πριν προλάβει να το τελειωσει.Να'ξερε τάχα κι αυτός πώς τέλειωνε τούτο το παραμύθι;....(σελ.515)....]

Για μενα το βιβλίο ήταν εξαιρετικα συγκινητικό στα κεφάλαια που αναφέρονται στην πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου.Έχοντας ξεναγηθεί στον Κήπο τω Ηρώων,έχοντας θαυμάσει κειμήλια  του αγώνα των έγκλειστων στο Μεσολογγι,έζησα μεσα απο την "αηδονόπιτα",με τρόπο απόλυτα ζωντανό,ολ'αυτά που φαντάστηκα πως έγιναν-ακούγοντας τότε  τον ξεναγό.

Κι αν ο τίτλος του βιβλίου σας ξενίζει κάπως και σας κάνει να απορείτε,διαβάζοντας το βιβλίο θα βρείτε την απάντηση και θα καταλάβετε...

Ένας επιπλεον λόγος για να το διαβασετε είναι ο ήπιος τόνος που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας  για να προσεγγίσει τους δυο αντιμαχόμενους λαούς....δεν χρησιμοποιούνται πουθενά εθνικιστικές κορώνες,ούτε υπερβολή στην πατριωτική συνείδηση των ηρώων...αντίθετα τονίζεται

[... η ρηση του Κικερωνα:silent enim leges inter arma,ή,με άλλα λόγια,οι νομοι σιωπούν σε ώρα πολέμου.Για τον Γκαμπριελ Λίντον κάθε πόλεμος ήταν συνώνυμο της αγριότητας...]

Ο Ισιδωρος Ζουργός είναι δάσκαλος και εργάζεται στη Θεσ/νίκη.