χαμηλές φωνές....ξεχασμένες!
Όνειρο απίστευτο η λιόχαρη μέρα! Κι' εγώ κι η Αννούλα,
λίγοι παλιοί σύντροφοι μου και κάποιες κοπέλες μαζί,
μπήκαμε μέσα σε μια γαλανή, μεθυσμένη βαρκούλα,
μπήκαμε μέσα και πάμε μακριά στης Χαράς το νησί.
Ούτ' ένα σύννεφο κι ούτ' ένας μαύρος καπνός στον αγέρα.
Πλάι μας στήθη ερωτιάρικα, κι άσπροι χιονάτοι λαιμοί.
Φως στα μαλλιά τα ξανθά, φως στο πέλαγο, φως πέρα ώς πέρα:
Μα ποιός πήγε ποτέ του μακριά στης Χαράς το νησί;
Ω! τι με νοιάζει κι αν πάμε ως εκεί; Τι με νοιάζει; Γελάει
ολ' η γλυκειά συντροφιά μου, γελά η θλιμμένη ζωή,
στ' άπειρο μέσα κυλάμε κι η Αννούλα τρελλά τραγουδάει:
Όπου και νάναι μακριά, θα φανεί της Χαράς το νησί...
Λάμπρος Πορφύρας
Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για έναν σχεδόν ξεχασμένο ποιητή: το Λάμπρο Πορφύρα. Το πραγματκό του όνομα ήταν Δημήτρης Σύψωμος και γεννήθηκε στη Χίο το 1879. Ήρθε νέος στον Πειραιά όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και μετά γράφτηκε στη Νομική της Αθήνας την οποία και εγκατέλειψε όταν έφτασε στο πτυχίο. Συνεγάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Αλεξάνδρειας, όπου δημοσίευε τα ποιήματα του
και τα οποία εκδόθηκαν το 1920 σε συλλογή με τον τίτλο: Σκιές. Έζησε φτωχικά τη ζωή του, περνώντας πολλές ώρες του στα ταβερνάκια της Φρεαττύδας. Παρέα με απλούς ανθρώπους του μόχθου, στους οποίους μάλιστα δεν επεδείκνυε ποτέ τις γραμματικές του γνώσεις. Και είναι χαρακτηριστικό ότι όταν πέθανε το 1923 και κατέβηκε στην κηδεία του όλος ο πνευματικός κόσμος της Αθήνας, οι άνθρωποι αυτοί ξαφνιάστηκαν. "Ήταν σπουδαίος άνθρωπος ο κυρ Δημήτρης!" σχολίαζαν μεταξύ τους. Παρά την πολύ μικρή ποσοτική παραγωγή του θεωρείται από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές της εποχής του. Οι στίχοι του διακρίνονται για την απλότητα τους, τη μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και την έντονη μουσικότητα τους. Και αν ο Πωλ Βαλερύ έδωσε κάποτε τον ορισμό της λυρικής ποίησης ως: η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος, στούς στίχους του Λάμπρου Πορφύρα η φράση αυτή, νομίζω, ότι βρίσκει την πλήρη επαλήθευση της.
Σχόλια
τι κα λα που γραφεις για τον Πορφυρα. Τον γνωρισα στο σχολειο κ μου αρεσε παρα πολυ.
φιλια καρυστινα
Λυρικός, πράγματι. Προτιμώ αυτή την ποίηση από άλλες και άλλες!
καλή βδομάδα
Καλημέρα!
Η φωτογραφία όμως που διάλεξες, εξαιρετική!!!
***sofia
***eleni
***αχτίδα
Έβαλα όλες τις γυναίκες μαζί γιατί θέλω να κάνω μια γενική τοποθέτηση. Κατ' αρχή σας ευχαριστώ πολύ που με τα σχόλια σας τιμάτε την ανάρτηση μου. Είναι κάτι πολύ σημαντικό αυτό γιατί από τον λίγο καιρό που σας έχω γνωρίσει μέσα από τα γραφτά σας έχω διαπιστώσει ότι διαθέτε σαν άνθρωποι μια ποιότητα. Και ως αδιάψευστο μάρτυρα για αυτή τη διαπίστωση, θεωρώ την άνεση που έχετε όλες σας με το θέμα: χρόνος. Η απαλλαγή από αυτό το ταμπού, απελευθερώνει συνειδήσεις και συμπεριφορές. Και δεν είναι μόνο ότι βάζετε στο προφίλ σας φαρδιά-πλατιά την ηλικία σας, αλλά μπαίνετε και σχολιάζετε άνετα, λογοτέχνες παλιών εποχών χωρίς κανένα κόμπλεξ χρονικών συνειρμών.
***gianni σε ευχαριστώ! Ποτέ δεν είναι αργά για την ποίηση.
...μμμ... δεν είμαι μονο εγώ που ποσταρω εδώ!
τελευταια εγινα πολύ τεμπελα με το διαδίκτυο,μα ευτυχώς εχω εδώ,πιστό,τον καλό μου navarino...τωρα που η Μπετούλα είναι εξαφανισμενη!
@Δημήτρη
κατ'αρχήν η ολη αναρτηση μαζι με τη φωτο είναι θαύμα, αναλογη του καιρού...λες και ετοιμαζομαστε για καλοκαίρι!
του Πορφύρα ποιήματα δεν ξερω,ή ίσως και να ξερω γιατι αυτη η τελευταία στροφή ειναι πολύ αγαπημενη μου,από τα μαθητικά μου χρόνια,μόνο που δεν ήξερα οτι ειναι δική του :)
άξιος,άξιος!!
Και η επιλογή φωτογραφίας φανταστική.
*Την καλησπέρα μου. :-)
***anagnostria σε ευχαριστώ πολύ! Εγώ ξέρω απ' έξω Το Θέατρο. Προς στιγμήν σκέφτηκα να βάλω το lacrimae rerum αλλά φοβήθηκα τα φλεβοκοψίματα, άσε που μιλάει και για βροχή και εδώ μας έχει φάει η ανομβρία!