Το δώρο

(τοιχογραφία σε βράχο, στην όαση Τάρφα στην περιοχή της Ι.Μονής Σινά)

«Τι να σου προσφέρομε Χριστέ, επειδή για χάρη μας εφάνηκες στη γη ως άνθρωπος; Κάθε ένα από τα δημιουργήματά σου, την ευχαριστία σου προσφέρει˙ οι Άγγελοι τον ύμνο˙ οι ουρανοί τον αστέρα˙ οι Μάγοι τα δώρα˙ οι ποιμένες το θαύμα˙ η γη το σπήλαιο˙ η έρημος τη φάτνη˙ και εμείς (οι άνθρωποι) την Παρθένο Μητέρα σου. Διά τούτο, Θεέ προαιώνιε, ελέησε μας».

«Με τη γέννησή σου ανέτειλες εσύ Ανατολή και φως μαζί της γνώσης. Άστρο της γνώσης και της Δικαιοσύνης, αυτοί που τα άστρα λατρεύανε, μαθητές γίνανε σ'εκείνο (το άστρο) που για σένα μίλαγε, για την Άνοιξη της γέννησής σου».





"Κουραστήκαμε, νικηθήκαμε και είμαστε από παντού διωγμένοι,πιστέψαμε πως ο Νόμος ηθελάτανε ο μόνος λυτρωτής μας,μα ο ίδιος αυτός και για καλά μας έχει υποδουλώσει·ακόμη κ' οι προφήτες μας μονάχα την ελπίδα μας αφήκαν·γι' αυτό κ' εμείς στα γόνατα προσπέφτουμεμαζί με τα αθώα νήπια και σου ζητούμε γοερά το έλεος οι καταφρονεμένοι,δέξου για χάρη μας το σταυρικό σου κι αδικο θάνατο και σχίσε το χειρόγραφο του χρέους·Ευλογημένος ω εσύ που έρχεσαι στην αρχαία δόξα του τον Αδάμ να επαναφέρεις».




«Ω πλάσμα της παλάμης μου» ο πλάστης αποκρίθηκε σ' αυτούς που με τέτοια λόγια τον ικετεύαν·«τόξερα πως ο Νόμος δε γινότανε να σε σώσει κι αυτός ειν' ο λόγος που ντύθηκα τη σάρκα ερχόμενος στον κόσμο της πραγματικότητας·τόξερα πως ο Νόμος δεν είχε τη δύναμη να σε λυτρώσει,γιατί δεν ειν' ο Νόμος οπού σ' έπλασε κι ακόμη δε γινότανε να σε σώσουν οι προφήτες οι οσοιδήποτε,γιατί κι αυτούς εγώ τους έπλασα όπως και σένα·εγώ λοιπόν έχω το χρέος να σε σώσω, μονάχα,απ' αυτό το βαρύτατο χρέος που σε παιδεύει·θα με πουλήσουν και θα δεις εσύ τη λευτεριά σου,θα με σταυρώσουν εμένανε για να γλυτώσεις εσύ απ' του θανάτου την ποινή και κακουχία,ο θάνατός μου θάναι σαν ένα θεώρημα θυσίας να σε διδάσκει και χαρούμενος να ψάλλεις:Ευλογημένος ω εσύ που έρχεσαι στην αρχαία δόξα του τον Αδάμ να επαναφέρεις.

Μήγαρις για τους αγγέλους την αγάπη μου σπατάλησα;μα για σένα το φτωχό κι ανήμπορο ξεχύνω ολάκερο τον έρωτά μου·και πλούσιος όντας έγινα φτωχός κ' εγώ κατά το μέτρο σου·είναι πολύς ο πόθος μου για να σε λευτερώσω·τη δόξα μου την έκρυψα στα φύλλα του ελέους και πείνασα και δίψασα και φτώχηνα για σένα,στα όρη ψάχνοντας απάνω, στα κρημνά και στα φαράγγια,γυρεύοντας εσένα τον πλανώμενο· κι ονομάστηκα πρόβατο βαθιά πονώντας σε με το θέλγητρο της αγνότητας να σε σώσω και τσοπάνης ονομάστηκα και για σένα τη ζωή μου θα παραδώσω,θέλοντας απ' το χέρι του λύκου να σε λυτρώσω·κι αυτά όλα τα πάσχω από έρωτα για σένα πούχω λαχτάρα να φωνάζεις απ' τα βάθια σου:Ευλογημένος ω εσύ που έρχεσαι στην αρχαία δόξα του τον Αδάμ να επαναφέρεις».

Μα ήτανε καιρός τα θεία ρήματα στα πράγματα να κάνουν τόπο·κι ως έφτασε στην πόλη μέσα ο Ιησούς και της αλήθειας τους εχθρούς τους έκανε ν' αφρολυσσάξουν,απ' των παιδιών το τόσο δοξολόγημα,υψώνοντας το βλέμμα του το άγιο την πόλη φάνηκε ν' ατενίζει κι αφού της είπε το που ύφανε βαθύ του μοιρολόι ακούστηκε κράζοντας:«Ώρα για να στενάξεις Ιερουσαλήμ, ω εσύ πούχεις παιδιά με φρόνηση πατέρων και δάσκαλους αληθινά σοφούς τους γυιους σου·για το κακό και για την κάθε πονηριά νεανική η δύναμή σου και τ' αγαθό σούρχεται βάρος απ' το γήρας·καλύτεροί σου ειν' όλοι τούτοι που σε μένα τραγουδούν:Ευλογημένος ω εσύ που έρχεσαι στην αρχαία δόξα του τον Αδάμ να επαναφέρεις.

Τώρα σε σένα θάμπω σκοπεύοντας να σ' αφήσω γιομάτος περιφρόνηση,όχι κινούμενος από κανένα μίσος,μα γιατί συ με μίσησες και μένανε και τους δικούς μου·για ποια αιτία το σταυρό ξυλούργησαν τα τέκνα σου;γιατί τη θάλασσα την έσχισα στα δυο σα νάτανε χιτώνας με το ραβδί για να περάσουν·για ποια αιτία τον τάφο μου τονέ λαξεύουν;σ' αντάμειψη που με σωτήρια νεφέλη τους προστάτεψα κάποτε!Νιώθω αήττητη χαρά που για χάρη τους ήρθα στον κόσμο και στέργω τη θυσία μου ποθώντας το πεσμένο πλάσμα,για να φωνάζουν όσοι μ' έχουν ποθητό και να αγάλλονται:Ευλογημένος ω εσύ που έρχεσαι στην αρχαία δόξα του τον Αδάμ να επαναφέρεις».

Έτσι τη νωθροκάρδια μεμφότανε την πολιτεία κείνος που βλέπει μεσ' τα βάθη της καρδιάς και μπαίνει μ' όλα του τα νήπια, του Σύμπαντος ο ιερέας,μεσ' στο ναό τον ιερό, στο πατρικό του σπίτι,και διώχνει βίαια τους έμπορους, διώχνει και τους αγοραστάδες,φωνάζοντας με θεϊκιά οργή και λαύρο πάθος:«τίποτα να μη μείνει, μα τίποτα, εδώ μέσα,γιατί αλλιώς θα φύγουμε κ' εγώ και ο Πατέρας και το Πνεύμα·κ' οι τρεις μας τώρα βρήκαμε την ώρια κατοικιά μας στην ίδια την καρδιά των πράων,οπού κραυγάζουν αχόρταγα σε μένα και με πίστη:Ευλογημένος ω εσύ που έρχεσαι στην αρχαία δόξα του τον Αδάμ να επαναφέρεις».

Υιέ Θεού πανάγιε σ' αυτούς τους νήπιους κι αθώους υμνητές σου κι όλους εμάς τους άλλους συναρίθμησε και δέξου την ακόρεστη δική μας προσευχή σαν τότε που δεχόσουνα και των παιδιών τους ύμνους.Ελέησέ μας τα δικά σου πλάσματα,που για χάρη μας τυλίχτηκες τη σάρκα γιομάτος αρίφνητον έρωτα·χάρισε την ειρήνη σου σ' όλες τις Εκκλησίες τις τόσο σαλευόμενες απ' τους εχθρούς της καλοσύνης και σε μένα το δύστυχο τον υμνογράφο τη συχώρεση να μην τη φειδωλέψεις ω σωτήρα μου·δόσμου τη χάρη να λαλώ για πάντοτε το θέλημά σου κι ας μην το κάνει πια νωθρό η θλίψη το μυαλό μου·κάνε με αγλαόκαρπο στα έργα και στα λόγια,νάχω φωνή φωνάζοντας χαρούμενος·Ευλογημένος ω εσύ που έρχεσαι στην αρχαία δόξα του τον Αδάμ να επαναφέρεις.

(απόσπασμα από την ΛΓ'Ωδή του Ρωμανού του Μελωδού σε μετάφραση του Νίκου Καρούζου, έτος 1977)

ΣΗΜ:στην πατερική σκέψη, τα Χριστούγεννα περιγράφουν όλες τις γιορτές μαζί και Σταύρωση κι Ανάσταση και Πεντηκοστή...η ανάπλαση του ανθρώπου στη λάμψη της θεικής μορφής...