ΕΝΑΣΤΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ-είδος υπό εξαφάνιση

Ένα από τα τελευταία σκοτεινά μέρη που έχουν απομείνει στη βορειοαμερικανική Ήπειρο είναι η Κοιλάδα του θανάτου. Εδώ είχε την ευκαιρία ο φίλος του ουρανού να τραβήξει αυτή την καταπληκτική φωτογραφία. Τα χιλιάδες αστέρια(ορατά με το μάτι, γιατί με το τηλεσκόπιο γίνονται δισεκατομμύρια...) είχαν την ευκαιρία να ατενίζουν το βράδυ όλοι οι πρόγονοί μας, πριν η φωτορύπανση τυφλώσει τους οφθαλμούς μας. Έτσι καταλήξαμε στον βραδυνό ουράνιο θόλο της πόλης να βλέπουμε μόλις μερικές δεκάδες(!!!) από αυτά.

Ο κακός φωτισμός είναι μία πληγή της τεχνολογικής εξέλιξης (και όχι του πολιτισμού) που καταστρέφει πολλαπλώς την ισορροπία του φυσικού περιβάλλοντός μας. Ποτέ δεν υποψιαστήκαμε ότι τα έντονα φώτα επηρεάζουν όχι μόνο την απόλαυση του έναστρου ουρανού, αλλά μπορούν να αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν την πανίδα στην άγρια φύση, παραβιάζουν το φυσικό καταφύγιο των ζώων και μειώνουν τελικά την φυσική νυχτερινή ορατότητα.

Σχετικά με το τόξο που διακρίνεται στο κέντρο της φωτό: είναι ο ένας από τους βραχίονες του σπειροειδούς Γαλαξία μας (βραχίων του Ωρίωνα) πάνω στον οποίο στροβιλίζεται ο ήλιος μας παρέα με τους πλανήτες του, όντας μέρος μιας τοπικής ομάδας αστεριών ανάμεσα στα δις του. . .

Από χωροταξική άποψη σίγουρα δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Αν όμως υποψιαστούμε (πώς έλεγε ο Λαζόπουλος αν υποψιαστώ...θα πεθάνω!)ότι πιθανόν και να μας ανατέθηκε να φροντίσουμε λιγάκι παραπάνω για έστω αυτό το απειροελάχιστο μέρος το οποίο κατανοούμε, μάλλον υποτιμούμε εξαιρετικά τον εαυτό μας που τον καταδικάζουμε (ως σύνολο) άξιο μόνο για την καταστροφή του. Αν υποψιαστώ λοιπόν ότι έχω ευθύνη κι ότι από μένα εξαρτάται, όχι δεν θα πεθάνω, αλλά αντιθέτως θα φωνάξω απ'τη χαρά μου που έχω τη νόηση να βρω τρόπους να το διατηρήσω και να το βελτιώσω!!